(15.03.2013)
Berlijn – Wie oud genoeg is om die tijd te hebben meegemaakt, herinnert het zich nog wel, de seksuele revolutie van de jaren zeventig. Wat waren we trots dat we die achterhaalde taboes en die maffe opvattingen van mensen met een beperkt denkraam onderuit konden halen! Vrij waren we, seks moest losgekoppeld worden van relaties en van liefde. Geen bezitterigheid, geen jaloezie, gewoon naar bed met iedereen die in aanmerking kwam. En in sommige progressieve kringen hoorde daarbij dat leeftijdsbeperkingen evenmin een rol mochten spelen. Seks met kinderen was juist leuk, en goed voor beide partijen. De kinderen hadden er zelf ook aardigheid in, zeker weten. Medio jaren tachtig begon het tij te keren, vooral onder invloed van de feministen. Maar de morele erfenis uit de jaren zeventig achtervolgt de Duitse Groenen tot op de dag van vandaag.
De Groenen, die in 1980 een officiele partij werden maar voor die tijd als beweging al erg invloedrijk waren in de Duitse samenleving, stonden op de bres voor liberale seksuele relaties en voor legalisering van samenlevingsvormen waarop een taboe rustte. De partij maakte zich sterk voor gelijke rechten van homo’s en bond de strijd aan met kindermisbruik en verkrachting binnen het huwelijk. Allemaal erg sympathiek. Maar in de Groene gelederen bevonden zich ook andere krachten, die veel verder gingen in hun opvattingen. Zoals de BAG, een werkgemeenschap van homo’s, pedofielen en transseksuelen, die actie voerde voor het wettelijk toestaan van seks tussen volwassenen en kinderen, en door de partij gefinancieerd werd.
Daniel Cohn-Bendit, het roodharig icoon van de Europese Groenen, maakte het helemaal bont. In zijn boek De grote bazar (1975) beschreef hij hoe hij als begeleider in een kinderdagverblijf te Frankfurt seksuele contacten met kleine kinderen had. In de tijdgeest van de jaren zeventig was er niemand die daaraan aanstoot nam. Maar in de jaren tachtig liet hij zich in een televisie-interview ontvallen dat het `fantastisch is, wanneer een meisje van vijf je begint uit te kleden´, en dat vonden veel mensen toen toch eigenaardig. Er kwam discussie, scherpe kritiek, het icoon viel voor velen van zijn voetstuk, maar het zou nog een tijd duren voordat het een echt politiek issue werd. Sinds een paar jaar doet Cohn-Bendit zijn uitspraken af als akelige opschepperij, het verhaal was eigenlijk vooral provocerend bedoeld, en ‚literair´. Daar kwam hij mee weg, omdat geen enkel kind hem van misbruik beschuldigde, toen niet, en later niet. Maar in een gesprek met Der Spiegel benadrukte hij wel dat het streven om de leeftijdsgrens voor seksuele contacten uit de wet te schrappen, breed werd gedragen in de Groene gelederen.
Het is mei 2013 en de verkiezingen van september naderen. De katholieke kerk lag de afgelopen jaren onder vuur wegens beschuldigingen van kindermisbruik, en de Duitse bisschop Mixa die daarbij in opspraak was geraakt, wees met een beschuldigende vinger naar de seksuele revolutie, die de geesten van de priesters op dit punt rijp had gemaakt. Woedende reacties vanuit de Groenen. Ongetwijfeld terecht, maar de discussie zelf laat zich niet in de doofpot stoppen.
De partij heeft nu besloten tot een onafhankelijk onderzoek naar de invloed van pedofielen in de eerste jaren van haar bestaan. De onderzoekers krijgen de tijd tot eind december. Ook dat leidt weer tot discussie. De CDU vindt dat er nog voor de zomer duidelijkheid moet komen. Daarbij zou ook nagegaan moeten worden met hoeveel geld de fractie en de partij van de Groenen in de loop der jaren organisaties van pedofielen hebben gesteund.