(22.01.2013)
Zijn naam is moeilijk uit te spreken, voor bijna alle Europese landen trouwens. In Duitsland wordt het Daisselbloem. Maar dat is niet het grootste probleem. De Duitse regering is vooral bezorgd dat haar stokpaardje, de harde EU-bezuinigingskoers die de wankele Zuideuropese economieen binnenboord moet houden,zal gaan steigeren onder leiding van de nieuwe president van de Eurogroep.
Dijsselbloem heeft, onder druk van Frankrijk, een visie ontvouwd op de toekomst van de Eurozone. Daarin zet hij bestrijding van de massale werkloosheid, vooral onder jongeren, op de eerste plaats. Hij betoogt dat de economische groei moet worden bevorderd en dat Europa de sociale gevolgen van de crisis moet verzachten. In principe is bondskanselier Merkel het daarmee wel eens, en dat heeft ze ook met de mond beleden, maar voor de Duitse regering is en blijft het de eerste opgave van landen als Griekenland, Portugal en Spanje om rigoreus te bezuinigen. En het is maar de vraag in hoeverre die doeslstellingen verenigbaar zijn.
Een ander pijnpunt is de bankenunie die Dijsselbloem nastreeft, onder regie van de Europese Centrale Bank. Die unie is bedoeld om banken die in moeilijkheden verkeren de mogelijkheid te geven rechtstreeks geld te lenen uit het Europese Reddingsfonds. Tot nu toe zijn het de regeringen die geld lenen om daarmee de banken te steunen, maar als Dijsselbloem zijn zin krijgt (en hij wil er ook haast mee maken) hebben de regeringen daar voortaan geen zeggenschap meer over.
Het voordeel van die constructie is dat de regeringen ook niet meer aansprakelijk zijn als de banken dan toch nog onderuit gaan, maar voor de Duitsers is het een spookbeeld dat er een soort gemeenschappelijke bankenschuld in Europa gaat ontstaan. Minister Schäuble van Financien (die graag zelf de baas van de Eurogroep was geworden, maar opliep tegen de wederzijdse boycot van Frankrijk en Duitsland) zal daar dwars voor gaan liggen, is de verwachting.
De wrevel tussen de beide grote Europese spelers is een extra hypotheek voor Dijsselbloem. Hij zal sterke zenuwen moeten hebben en uitermate omzichtig moeten opereren om Noord- en Zuid-Europa niet verder uit elkaar te drijven en voor zijn nieuwe koers de steun te verwerven van Berlijn en Parijs. Hij heeft overigens in politiek-strategisch opzicht de wind mee, want de huidige Duits-Franse beleidslijn heeft de afgelopen vier jaar nog geen licht aan het eind van de tunnel gebracht.
De Duitse kranten schrijven vandaag bemoedigende commentaren. Ze benadrukken dat Nederland geldt als een betrouwbare bondgenoot in de Europese bezuinigingspolitiek. Alles wijst erop, aldus veel commentatoren, dat Dijsselbloem zich zal opstellen als een bemiddelaar, die zich bovendien heeft uitgesproken voor ‚solide staatsbegrotingen‘. Dat alles moet Angela Merkel en haar regering geruststellen.