De Scriptor in gesprek met Marjolijn Uitzinger
Marjolijn Uitzinger is een duizendpoot. Ze verdeelde haar journalistieke carrière over radio, televisie en dagbladpers. (…) Enkele jaren geleden besloot ze om fictieauteur te worden de debuteerde met Een fatale primeur, een misdaadverhaal dat in haar thuisstad Berlijn speelt. Ook in de opvolger Citytrip Berlijn neemt ze je mee naar een bruisende metropool die af en toe wordt ingehaald door de schauduw van haar verleden…
Je beide romans spelen in Berlijn. In de jaren ´20 van de vorige eeuw was de stad een culturele en intellectuele hotspot. Welk soort stad is het nu?
Ik denk dat je die typering ook wel op het Berlijn van nu kunt loslaten. Berlijn wordt vaak vergeleken met New York, ook door de Amerikanen. Jonge mensen komen graag hierheen vanwege het open culturele en intellectuele klimaat, alles kan, niets is gek. Het culturele aanbod is gigantisch, met bijvoorbeeld zo’n 200 musea en drie operahuizen, elke dag worden nieuwe galeries geopend, en ga zo maar door. Er zijn elke dag honderden manifestaties, voorstellingen, optredens. Berlijn is dance- en clubstad bij uitstek. Verder is de stad nog steeds aan het veranderen, de dynamiek is groot en ook architectonisch is er veel te bleven. Spiegelbeeld: het rauwe Berlijn van vlak na de val van de Muur verdwijnt langzaam maar zeker. Veel mensen vinden dat jammer, maar het is onvermijdelijk.
(…)
Aan het eind van de journalistieke carrière ben je begonnen met het schrijven van misdaadboeken. Hoe ervaar je deze manier van schrijven en had je snel je eigen fictiesetem gevonden?
Ik heb in 2009 samen met Margriet Brandsma, destijds NOD-correspondent in Berlijn, het boek Na de Muur geschreven, over het nieuwe Duitsland. Dat was weliswaar non-fictie en we schreven het samen, dus het is anders dan wat ik nu doe, maar het was een prettige bezigheid. Toen het boek klaar was, miste ik het schrijven en besloot mij maar eens op een misdaadroman te storten. Daarbij putte ik uit mijn ervaringen hier in Berlijn, en het moet ook ergens over gaan. Ik blijf wel journalist, dus de drang om mensen te infoemeren, ook al is het spelenderwijs, laat zich niet onderdrukken.
In Citytrip Berlijn wijs je de lezers op verdachten die onterecht veroordeeld worden. Dat doemscenario hangt ook Thomas boven het hoofd. Op welke manier houdt dit thema je bezig?
Het is volgens mij een onderwerp dat veel mensen bezighoudt. De media berichten erover, soms komen mensen na tien jaar vrij omdat de werkelijke dader is gevonden of hun onschuld is komen vast te staan. Zoals die twee mannen in de Puttense moordzaak. Ik heb op de radio eens Ernst Louwes geinterviewd, ook met een soort buikgevoel dat die man onschuldig is. Of dat jongetje Maikel van de Schiedamse parkmoord, dat helemaal gemangeld is door een psychiater die hem wilde laten vertellen dat hij zelf zijn vriendinnetje had gedood. En daarna werd in die parkmoord ook nog eens iemand veroordeeld die onschuldig bleek te zijn en na jaren weer vrij kwam – wat een geknoei, en wat een gesol met mensenlevens, ja, daar kan ik me erg over opwinden.
(…)
Ben je van plan nog meer boeken te situeren in Duitsland? Zo ja, wat heeft het land en de stad Berlijn in het bijzonder een auteur aan literair materiaal te bieden?
Jazeker. Boeken die zich in Nederland afspelen zijn er genoeg. En Berlijn is zo bijzonder dat de onderwerpen voor het oprapen liggen. Maar ik noem ze niet, want ik ga anderen niet op leuke ideetjes brengen!
(De Scriptor, april 2013)